Bölüm 3 – Gölgeye Doğru
第3話:影へ向かって
Güneşin kızıllığı ufuktan yavaş yavaş kaybolurken, Meyra sokakta yürüdü ve gün batımının yumuşak ışığı altında eve döndü. Ayakkabısının ucuna yapışmış bir kir lekesi - yürüyüşünün küçük bir hatırası. Kapıdan içeri adım attığında, odaya yayılan sıcaklık onu bir kucaklama gibi kucakladı. İçeriden, bir kalemin hafif çiziği duyuluyordu. Masada Asumi başını ev ödevinin üzerine eğmiş oturuyordu. Meyra'yı görünce gözleri parladı. "Buradasın! Ödevimi neredeyse bitirdim." Asami ortaya çıktığında mutfaktan ayak sesleri geldi. "Günün nasıl geçti? Söyle bana, nereye gittin?" diye sordu, gözlerinde tanıdık bir merakla. Meyra içeri girdi, ceketini rafa astı, sonra çantasından telefonunu çıkardı ve annesine kısa bir mesaj gönderdi: "Anne, ben iyiyim. Kasaba huzurlu ve güzel. Yemek yemek üzereyiz. Seni seviyorum." Daha sonra Asami'ye döndü. "Kütüphaneyi buldum," dedi yumuşak bir sesle. "Dikkatimi çeken bir kitap vardı... Sessiz bir yerdi. Ondan sonra Tsuki no Oto adlı bir kafeye gittim." Asami onun hikayelerini dikkatle dinledi. Saate baktı ve sonra mutfağa doğru yöneldi. "Duş alacağım ve sonra sana yardım etmeye geleceğim." "Keyfinize bakın, yemekleri hallettim," diye yanıtladı Asami. Yemek huzur içinde sona eriyordu ki Asumi aniden heyecanla ön kapıya doğru koştu. Meyra da onu takip etti. Bahçede küçük bir bisiklet bekliyordu, kırmızı eyer parlıyordu, çerçevesi pırıl pırıl parlıyordu. "Size yeni bisikletimi göstermek istedim!" Meyra eğildi ve eyeri nazikçe okşadı. "Çok güzel, Asumi. Rengini seviyorum." O anda bir esinti geçti. Gökyüzü ağırlaşmıştı. Yağmurun kokusu apaçık ortadaydı.Ve tam o anda...
Bir adam evlerinin önündeki Arnavut kaldırımlı yolda yürüyordu. Uzun siyah bir palto giymiş, adımları yavaş ama amaçlıydı. Meyra farkında olmadan ona doğru baktı. Adamın başı sanki derin düşüncelere dalmış gibi hafifçe eğildi. Daiki'ydi. Araştırma dolu bir günün ardından yürüyüşe çıkmıştı. Tam o anda başını kaldırdı ve gözleri kısa bir süreliğine evin önündeki bahçeye takıldı. Meyra da kendi yolunu kolluyordu. İkisi de bir an durakladı - sadece birkaç saniyelik sessizlik. Selamlaşma yok, söz yok - ama aralarında gölgeli bir bağ gibi bir aşinalık geçti. Sonra Daiki yürümeye devam etti. Meyra bakışlarını tekrar bisiklete çevirdi. Yine de içinde bir his vardı, sanki o adamı bir yerden tanıyormuş gibi...
Şafağa doğru, havanın serinliği pencereden nazikçe sızdı ve odaya hassas bir sakinlik yaydı. Meyra yavaşça gözlerini açtı. Başını yastıktan kaldırdığında, bir an için neredeyse nerede olduğunu unutuyordu. Sonra kalbindeki heyecan ona hatırlattı. Asami ve Asumi'yi uyandırmamak için dikkatlice hareket etti. Odanın bir köşesinde, duasını bitirdikten sonra pencereyi açtı. Bahçenin üzerinde solgun bir sis dolaşıyordu. Toprağın kokusu gecenin kalıcı çiyiyle karıştı. Meyra hafif bir hırka giydi ve dışarı çıktı. O anda... Eve giden yolun sonunda birinin yaklaştığını fark etti. Gözlerini kısarak, narin adımlarla yürüyen bir kadını gördü. Kısa ve zarif, derin mavi tonlarında modern kesimli bir kimono giydi. Gözlerinde sıcak bir gülümseme parladı. Elinde küçük bir kutu taşıyordu. Kadın yaklaşınca Meyra bir adım öne çıktı. Yumi yaklaşırken nazikçe gülümsedi. "おはよう! (Günaydın!)" Nazikçe dedi. "Adım Yumi. Sen Meyra olmalısın." Meyra selam vermek için hafifçe eğildi. "おはよう! Evet, ben Meyra. Tanıştığımıza memnun oldum." "Bu sabah kasabaya geldim ve birkaç küçük ikram hazırladım," dedi kutuları uzatarak. İçinde yaki onigiri ve yuzu aromalı sebze ruloları vardı. Meyra bu düşünceli jestten etkilendi ve şaşkınlıkla eğildi. "Bu çok naziksin." "Sana hoş geldin demek istedim. Asami uyuyor mu? "Evet, henüz uyanmadılar." "Bugün bir etkinliğimiz var. Seni orada görmek beni mutlu eder Meyra." Meyra sıcak bir şekilde başını salladı. "Katılmaktan mutluluk duyarım." Yumi zarif bir şekilde döndü ve geldiği yoldan geri yürüdü. Asami nazikçe mutfak kapısını açtı ve bahçeye girdi. Bol, rahat kıyafetler giyiyordu ve saçları gelişigüzel bir şekilde arkaya toplanmıştı. "Çok huzurlu görünüyorsun Meyra." Meyra gülümseyerek kutuyu kaldırdı. "Bayan Yumi geldi. Kısa bir süre görüştük. Bu ikramları bıraktı ve hemen gitti." Asami şaşırmış bir şekilde kutuya baktı. "Yumi mi? Ne kadar tatlı bir kadın." Meyra başını salladı. "Çok nazikti. Beni etkinliğe davet etti." Asami'nin gözleri parladı. "Ah evet! Bugün kasaba meydanında bir kültür festivali var. Seramik tasarımlarımın sergilendiği bir stantta olacağım. Tamamen aklımdan çıktı. Seni davet ettiği için çok mutluyum." Heyecanlanan Meyra sordu: "Sence iyi olur mu? Buralarda hala yeniyim." Asami hafifçe koluna dokundu. "Tabii ki olurdu. Bu tür etkinlikler kasaba halkıyla tanışmak için mükemmel bir fırsat." Meyra hevesle başını salladı. "O zaman hazırlanmalı mıyım?" "Hazır olun, ama önce Yumi'nin ne getirdiğini deneyelim," dedi Asami göz kırparak. Birkaç dakika içinde bahçe masası güzelce ayarlandı. İkramların yanında sıcak bir mugicha (arpa çayı) vardı. Asami çayını yavaşça yudumladı ve Meyra'ya döndü. "Biliyor musun, burada olman bana gerçekten iyi hissettiriyor. Sanki uzun zamandır senin gelmeni bekliyormuşum gibi." Meyra utangaç bir şekilde gülümsedi ve uzaklara baktı. "Ben de burada kendimi yabancı gibi hissetmiyorum. Sanırım bu, kalplerinizdeki açıklıkyüzünden." Gözleri buluştu ve sabahın samimiyeti aralarında başka bir bağlantı ipliği ördü.
The midday sun was beginning to dip gently. A soft breeze swayed the colorful lanterns hung across the festival grounds in the town center, blending with distant traditional Japanese melodies to create a gentle rhythm in the air. Meyra moved through the crowd; her long black hair fluttered softly, and the bangs falling over her forehead cast a subtle shadow across her eyes. Her amber-colored eyes scanned every detail with deep curiosity, and her graceful steps flowed harmoniously with the surroundings. Her outfit was simple yet striking—a modern kimono inspired by traditional Japanese cuts, patterned with floral motifs in shades of gray, complemented by minimal accessories. There was an aesthetic to her quiet presence; she was both in harmony with and distinct from the scene around her. She carried a small camera. She loved taking photos, especially of details. She captured the hands of an elderly woman at a tea stand; a child cooling their face with a handmade fan; a single rose petal fallen to the ground... It was as if she was gathering stories hidden within each moment.At that moment, her necklace slipped slightly out from beneath her collar. It was old yet elegant—a delicate emerald pendant, handcrafted, hanging from a fine silver chain. Carried by the breeze, it became fully visible for just a few seconds. And at that very instant, someone stopped at the far end of the event area... Daiki. He straightened the collar of his long black coat, his eyes fixed—not exactly on Meyra, but on the necklace. He froze. For a moment, a hazy image flashed through his mind. One of the mountain villages where he had spent his childhood. A cold winter morning, a snow-covered forest path, a fallen necklace lying on the ground. And a distant scream. His heart tightened. This was no coincidence. That necklace had been there. And now, it was here. Around her neck. Meyra didn't notice Daiki's gaze. She had turned toward a new tea stall in the crowd. Asami had disappeared from view, having just been invited to speak on stage. Yumi was busy with a group of young people at another booth. Now, Meyra was alone—or so she thought. But Daiki knew he was no longer alone. He reached into the inner pocket of his coat and pulled out a small notebook. Flipping rapidly through its pages, he stopped at a roughly sketched design—a motif of the necklace with the emerald stone. It had been drawn years ago, based on a witness's description. Now it was real. His phone rang. "Daiki," the voice on the phone said. "Someone connected to the codename Emerald was spotted in Kyoto. But more importantly, they might be in danger." "Who are we talking about?" Daiki asked, without taking his eyes off Meyra. "We don't know. But in the old records we have, the trace of that necklace appeared only in a missing file. That was one of the reasons you were sent there. Be careful. The Shadow might be moving again." Daiki quietly ended the call. The Shadow had returned. And now, this woman's fate was tied to his past. They had not met yet. But the connection had been made.
Meyra continued capturing the vibrant atmosphere of the event with the small digital camera in her bag. Faces, hands, details... She had even taken a few wide shots—especially of the lanterns hanging above, the traditional dancers, and a group of men passing through the crowd. At the time, she hadn't noticed the men; she was only fascinated by the way the light danced. She switched off the camera, saving the footage for the evening. Maybe she would watch it with Asami later. Just then, Yumi's cheerful voice made her turn her head. Asami was walking through the crowd, accompanied by Yumi and Asami's daughter, Asumi. "How's the filming going?" Yumi asked happily. "The colors were amazing. I think... I managed to catch some beautiful moments," Meyra replied with the same joy. Suddenly, a loud popping sound came from a little ahead in the crowd. For a brief moment, everyone fell silent. Then it became clear—a child's balloon had just burst. Laughter rippled through the crowd. But for Daiki, this was a small test. The silence before danger always began with a trial. Daiki stood in the shadow of a tree near the lanterns, listening carefully through his earpiece. The cameras had just scanned three men entering the event area. Facial recognition had matched one of them to a name previously linked to the "Shadow" unit: Kirishima Yo."Increase the area scan," he quietly ordered into his radio. But it was already too late. The men had blended into the crowd. And one of them had just appeared in Meyra's camera frame. The event was over, and the crowd had dispersed. When Meyra returned with Asami, the evening had fallen. Meyra pulled out her camera from her bag and started reviewing the shots she'd taken. Her eyes sparkled—then suddenly froze. In one photo, she saw the men passing between the lanterns. But one figure caught her attention. The man appeared to be leaning over a child's shoulder—but was placing a metal device inside the child's bag. The image was blurry. Meyra's heart raced. "What... was that?" she whispered. She put the camera back in her bag without saying a word to Asami. Instinctively, she decided to consult someone about this photo first thing in the morning.At night, someone sat in a car near Asami's house... It was Daiki. He had been reviewing the camera footage. The facial recognition software hadn't yet matched the image from Meyra's camera. But a street camera had captured the moment Meyra's lens had caught those men beneath the lanterns.
And that photo... was invaluable.