ชีวิตไม่ได้สวยงามอย่างที่ใครหลายเขียนบทขึ้นมา
หนูนาพึมพำขณะจดบันทึกย่อ ด้วยลายมือที่ล้าลงในสมุดปกแข็งสีเทา บนโต๊ะไม้เก่าริมหน้าต่าง ห้องพักขนาดไม่ถึงสิบตาราวเมตร
เสียงพัดลมเก่าๆๆ ดังครืดๆๆข้างหูเสียงรถ บรรทุกวิ่งผ่านถนนด้านล่างสั่นสะเทือนขึ้นมาถึงชั้นสองของหอพัก ราคาไม่ถึงสองพันบาทต่อเดือน
เธอจดงานเขียนชิ้นล่าสุดตอนตีสามเป็นบทความสั้นเรื่องการอยู่กับความเหงา ที่ไม่มีใครจ้าง ไม่มีใครอ่าน แต่เธอเขียนไว้เพื่อเตือนใจตัวเองว่าเธอ "ยังอยู่"
ชีวิตของหนูนา ปานตะวันไม่ได้มีความฝันสูงส่ง เธอไม่ได้อยากเป็นนักเขียนชื่อดัง แค่ต้องการมีชีวิตที่ได้หายใจอย่างมีค่า และได้ดูแลแม่ที่ป่วยอยู่ต่างจังหวัดให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ของลูกคนหนึ่งที่ชาตินี้ได้เกิดมาบนโลกใบนี้
เธอทำงานในกองถ่ายรายการ โทรทัศน์ เป็นสคริปต์ เขียนบทสัมภาษณ์ ดูแลการจัดคิวและล่าสุด ทำหน้าที่แทนผู้ช่วยผู้กำกับที่ลาคลอดกระทันหัน
" หนูนาไปหาชุดนักแสดงให้กับเด็กๆๆถ่ายฉาก สัมภาษณ์หน่อยนะ"
" หนูนา เขียนคำโปรยเทปส่งพรุ่งนี้เสร็จหรือยัง"
" หนูนา ไปหาแบ็คกราวด์สไตล์บ้านๆๆด้วยนะ ขอแบบชนบทจริง ไม่ใช่ฉากหลอก"
เสียงเรียกชื่อเธอทุกมุม ของกองถ่ายและเธอก็ตอบรับทั้งหมดโดยไม่เคยบ่น เพราะนี่คือโอกาสที่ดีที่สุดในชีวิต ตั้งแต่เธอจากบ้านมาใช้ชีวิตเองในเมืองหลวงตั้งแต่อายุ15ปีที่ยังไม่ถึงบริบูรณ์
เธอเรียน กศนจนจบพร้อมและต่อปริญญาตรีผ่าน มสธ.ไปพร้อมกับทำงานดูแลผู้ป่วยติดเตียงและผู้ป่วยเด็กติดเอสไอวี
ในบ้านพักผู้ป่วย ผู้สูงอายุที่คณะนักบวชตั้งขึ้นในจังหวัดราชบุรี
ชีวิตที่ไม่เคยได้พัก ได้เล่น ไม่เคยมีวันหยุด ไม่มีคำว่า เด็กสาวธรรมดาหรือวัยรุ่น ความสนุกสนานอย่างเด็กวัยเดียวกัน
"วันหนึ่ง ระหว่างประชุมโปรเจกต์ใหม่ของรายการ"
"รายการสารคดีตัวต่อไป เราจะตามติดชีวิตนักแสดงดาวรุ่งชื่อศิลา คณินทร์ วัฒนายากร"
" ชื่อที่ได้ยินทำให้หัวใจของหนูนาเต้นผิดจังหวะ
ศิลา วิศวกรหนุ่มที่กลายมาเป็นนักแสดงเพราะบังเอิญถ่ายงานโฆษณาเมื่อห้าปีก่อน"
เขาคืออดีตแฟนของเธอ ชายหนุ่มที่เคยสัญญาจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต แต่แสงสุดท้าย เขาทิ้งเธอไว้กลางสายฝน
พร้อมกับความเจ็บปวดและลูกแฝดกับลูกสาว ทั้งที่เธอป่วยเป็นลูคีเมีย ในท้องที่เธอต้องเลี้ยงดูอยู่คนเดียว
ในวันที่เขาเลือกเส้นทางของตัวเอง เธอเลือกอนาคตที่ไม่เคยมีเขาอยู่ในนั้น
แต่วันนี้ เขากำลังจะกลับมาในฉากชีวิตขริงที่ไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่เคยรักกันมาก จนเกือบจะพากันไปไกลกว่านี้
หนูนา หลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆเธอไม่ได้กลัวเขาอีกต่อไปแล้ว
แต่เธอกลัวตัวเองจะอ่อนแอ เมื่อแววตานั้นมิงมาอีกครั้ง